Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Όπου ένα μήλο την ημέρα το λεμόνι κάνει πέρα

Μερικές φορές η ευτυχία έρχεται σε κουτί.
Κάτι τέτοιο σκέφτηκα όταν ο Μ. χτύπησε την πόρτα μου και με μια σακούλα στο χέρι μου είπε "σου αρέσει πολύ αυτό αν θυμάμαι καλά".
Και εξηγούμαι: Είμαι μεγάλη φαν του λεμονιού. Θέλω λεμόνι στο κέικ, λεμόνι στο κρουασάν, λεμόνι στην κρέπα και λεμόνι στη μαρμελάδα. Οπότε, ναι, δέχομαι και με το παραπάνω μια απρόσμενη τάρτα λεμόνι για επισκέπτη,ειδικά αν έχει και την υπογραφή του Τερκενλή!
Και όταν πρόσεξα ότι τα κουτιά ήταν δύο, και άκουσα μια φωνή να μου εξηγεί πως " α, έφερα και μηλόπιτα", δεν έδωσα σημασία.
Βύθισα λοιπόν το κουτάλι μου στον κίτρινο παράδεισο και περίμενα να δω αγγελάκια.

Μπουκιά.
Αναμάσημα.
Μπουκιά.
Αγγελάκια πουθενά.
Για να μην τα πολυλογώ, η τάρτα του περίφημου ζαχαροπλαστείου μου χάρισε μια έντονη γεύση βούτυρου στην αρχή, και με άφησε να ψάχνω για τα αρώματα του λεμονιού. Πολύ ήπια, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον. Την κατέταξα στα ελαφριά γλυκά που σερβίρεις μαζί με το τσάι στις 5 και έστρεψα το βλέμμα στο δεύτερο κουτί.
Εντάξει λοιπόν, μηλόπιτα.
Χωρίς πολλές προσδοκίες ξαναβύθισα το κουτάλι και δοκίμασα.
Και χαμογέλασα. 
Για να μην τα πολυλογώ, η μηλόπιτα κέρδισε απροσδόκητα, και δεν χρειάστηκε καν λίγο παγωτό για συντροφιά. Χαρούμενη και έχοντας ξυπνήσει για τα καλά, έτρεξα στην κουζίνα για λίγο καφέ φίλτρου, "black as midnight on a moonless night", και ονειρεύτηκα ένα τέλειο πρωινό στο Double R.

https://www.youtube.com/watch?v=12QQV3lyYj0 


(Μεταξύ μας, ένας ακόμη λόγος που λατρεύω τον Τερκενλή είναι οι συσκευασίες του. Θυμίζουν Tiffany's και με κινηματογραφικούς συνειρμούς φτάνω να νιώθω σαν την Audrey Hepburn που καταβροχθίζει το κρουασάν της με στυλ.)


Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Όπου η Αθήνα μυρίζει κάτι απο κανέλα

Σάββατο πρωί στην Αθήνα σημαίνει ευκαιρία. Ευκαιρία για βόλτα, ευκαιρία για ανακαλύψεις, και φυσικά ευκαιρία για πρωινό.
Το Σάββατο αυτό ξύπνησα με μια ακατανίκητη επιθυμία το πρωινό μου να περιλαμβάνει ένα και μόνο πράγμα: μπουγάτσα. 
Ίσως να φταίει η Θεσσαλονίκη που ονειρεύομαι τελευταία, ίσως ο καπουτσίνο με έξτρα κανέλα που μνημόνευσα απο τα λυκειακά μου χρόνια. Πάντως ξεκίνησα αποφασισμένη και έβαλα πλώρη για ένα απο τα πιο παραδοσιακά μπουγατσάδικα της Αθήνας, τον Κρίνο
Ο Κρίνος, στο κτίριο που κάποτε λειτούργησε το πρώτο φαρμακείο της Αθήνας, απο το 1923 γλυκαίνει τους επισκέπτες του με τους περίφημους λουκουμάδες του αλλά και την διάσημη μπουγάτσα του.
Σε ένα χώρο που ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, περιμένεις υπομονετικά στην ουρά με το δισκάκι σου, και όταν σερβιριστείς θα βρεθείς να τρως ανάμεσα σε μεσίληκες που χαζεύουν τον κόσμο, σε πιτσιρίκια που ανακαλύπτουν τη μαγεία του γλυκού, αλλά και ζευγαράκια που έκαναν μια ρομαντική στάση.

Μέσα στη βουή του κόσμου έφαγα λοιπόν την πολυαναμενόμενη μπουγάτσα. Η μπουγάτσα του Κρίνου προσγειώθηκε στον δίσκο μου ολόκληρη, και όχι όπως επιτάσσει η παράδοση κομμένη σε μπουκιές, με φύλλο κρούστας και σφιχτή κρέμα που ξεχείλιζε. Αλλά, παρ' οτι ικανοποίησε την επιθυμία μου για κάτι γλυκό, με μια έξτρα δόση βουτύρου στο τέλος, δεν μου έδωσε τη γεύση που αποζητούσα. Ήταν απ ' τις μπουγάτσες που δεν σου δίνουν χρόνο, την έκοψα δύσκολα και κρύωσε πολύ γρήγορα, χάνοντας τις ιδιότητές της και κάνοντας με να ανυπομονώ για μια επίσκεψη στην συμπρωτεύουσα.
Συνεχίζοντας τον περίπατο μου στην Αιόλου, και με την επιθυμία της μπουγάτσας ζωντανή, αποφάσισα να ρισκάρω και να δοκιμάσω το εν λόγω γλυκό σε κάποιο μη παραδοσιακό στέκι, σε ένα μαγαζί που σίγουρα δεν είναι γνωστό για τη μπουγάτσα του. Και πόσο τυχερή ήμουν! 
Σε λίγα λεπτά έπεσα πάνω στον Μελίαρτο, πολυσύχναστη καφετέρια παύλα φούρνο παύλα πολλά ακόμη. 
Σερβιρισμένη σε κομματάκια, η μπουγάτσα του Μελίαρτου κατέφθασε με την ιδανική αναλογία  κανέλας- άχνης πασπαλισμένα πάνω σε ένα εξαιρετικό φύλλο αέρος. Να σημειώσω οτι αφού έφαγα τη μισή ως είχε, απόλαυσα την υπόλοιπη με μπόλικη κρέμα σοκολάτας! 

Έφυγα απο το μαγαζί χορτάτη και με ένα μεγάλο συμπέρασμα. Είναι νόστιμο να εμπιστεύεσαι το νέο κάποιες φορές!

ΥΓ. Και μια μεγάλη αλήθεια. Ούτε η Θεσσαλονίκη έφταιγε που ήθελα μπουγάτσα ούτε τα άστρα. Έφταιγε μόνο η επίσκεψή μου στην Cookoovaya λίγο καιρό πριν, που με αντάμειψε με την νοστιμότερη μπουγάτσα που έχω φάει ποτέ...Με αέρινο φύλλο αέρος και πραγματική βανίλια Μαγαδασκάρης, η γεύση της έμεινε μου αξέχαστη και επιβεβαίωσε το παραπάνω συμπέρασμά μου. Το καλό κρύβεται στο μεράκι, όχι στην παράδοση. 


Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Όπου το κουλούρι εγκωμιάζεται όπως του αξίζει


Λένε οτι αυτό που ξυπνάει τους Έλληνες κάθε πρωί δεν είναι μαρμελάδες, ψωμιά, ομελέτες και ξενοδοχειακά πρωινά, αλλά ένας απλός φραπές. Λένε επίσης οτι το ελληνικό πρωινό έχει χαθεί κάπου στα βάθη των χρόνων. 

Αν ρωτήσεις τους πιο παλιούς, θα σου πουν οτι το πρωι, πριν πάρουν το μακρύ δρόμο για το σχολείο, στο τραπέζι τους περίμενε τραχανάς, γάλα, και σύμφωνα με τις αναμνήσεις του μπαμπά μου, τσικουλάτο, ωμό αυγό χτυπημένο με ζάχαρη και κακάο. 
Αν ρωτήσεις τους πιο νέους, θα σου αραδιάσουν τις λιχουδιές του φούρνου της γειτονιάς, κρουασάν, μπαγκέτες, πίτσες και ευφάνταστες σφολιάτες.
 
Τον τελευταίο καιρό, γίνονται προσπάθειες να ανακτήσουμε την πρωινή μας ταυτότητα και κάπως έτσι, δίπλα απο το ξυπνητήρι μας βάλαμε το ταχίνι, το βιολογικό γιαούρτι, και τυριά και αλλαντικά με ονομασία προέλευσης. 

Αλλά πέρα απο κάθε υγιεινή ή γκουρμέ προσέγγιση, η αλήθεια είναι μία, και την ανακάλυψα οδεύοντας πεινασμένη προς το γραφείο: Αδιαφιλονίκητος βασιλιάς του ελληνικού πρωινού χρόνια τώρα είναι το μοναδικό κουλούρι Θεσσαλονίκης, ή απλά κουλούρι!

Τα κουλούρι για τους Έλληνες είναι ότι η μπαγκέτα για τους Γάλλους. Ένα απενοχοποιημένο αξεσουαρ που θα δεις να κρατάει ο καθένας το πρωι. Ο φοιτητής που τρέχει να προλάβει το ακαδημαικό τέταρτο, ο εργένης εργαζόμενος που δεν ξέρει να φτιάχνει τοστ, ο κυριούλης που διαβάζει την εφημερίδα του στο παγκάκι της πλατείας, η διευθύντρια της πολυεθνικής που δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Απ όπου κι αν περάσεις, όσο κι αν βιάζεσαι, ή ακόμα και όταν δεν ξέρεις τι θέλεις, πάντα ένα κουλούρι σου κλείνει το μάτι στη γωνία. 

Άλλοι το θέλουν τραγανό, άλλοι το θέλουν αφράτο. Πολλοί το τρώνε σκέτο, και κάποιοι πιο τολμηροί ρίχνουν στο χάρτινο σακουλάκι τους κι απο ένα τριγωνάκι λαβάς κιρί (sic). 

Όπως και να χει, όταν ξυπνάς τα πρωινά και το στομάχι σου διαμαρτύρεται δίχως να ξέρει τι θέλει, το κίτρινο περιπτεράκι στην άκρη κάποιου δρόμου είναι εκεί για να σου θυμίσει το αυτονόητο: η ομορφιά της ζωής, αλλά και του πρωινού, πολλές φορές κρύβεται στα απλά πράγματα. Ακόμα και αν αυτά σου γεμίζουν το γραφείο σουσάμια.