Σάββατο πρωί στην Αθήνα σημαίνει ευκαιρία. Ευκαιρία για βόλτα, ευκαιρία για ανακαλύψεις, και φυσικά ευκαιρία για πρωινό.
Το Σάββατο αυτό ξύπνησα με μια ακατανίκητη επιθυμία το πρωινό μου να περιλαμβάνει ένα και μόνο πράγμα: μπουγάτσα.
Ίσως να φταίει η Θεσσαλονίκη που ονειρεύομαι τελευταία, ίσως ο καπουτσίνο με έξτρα κανέλα που μνημόνευσα απο τα λυκειακά μου χρόνια. Πάντως ξεκίνησα αποφασισμένη και έβαλα πλώρη για ένα απο τα πιο παραδοσιακά μπουγατσάδικα της Αθήνας, τον Κρίνο.
Ο Κρίνος, στο κτίριο που κάποτε λειτούργησε το πρώτο φαρμακείο της Αθήνας, απο το 1923 γλυκαίνει τους επισκέπτες του με τους περίφημους λουκουμάδες του αλλά και την διάσημη μπουγάτσα του.
Σε ένα χώρο που ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, περιμένεις υπομονετικά στην ουρά με το δισκάκι σου, και όταν σερβιριστείς θα βρεθείς να τρως ανάμεσα σε μεσίληκες που χαζεύουν τον κόσμο, σε πιτσιρίκια που ανακαλύπτουν τη μαγεία του γλυκού, αλλά και ζευγαράκια που έκαναν μια ρομαντική στάση.
Μέσα στη βουή του κόσμου έφαγα λοιπόν την πολυαναμενόμενη μπουγάτσα. Η μπουγάτσα του Κρίνου προσγειώθηκε στον δίσκο μου ολόκληρη, και όχι όπως επιτάσσει η παράδοση κομμένη σε μπουκιές, με φύλλο κρούστας και σφιχτή κρέμα που ξεχείλιζε. Αλλά, παρ' οτι ικανοποίησε την επιθυμία μου για κάτι γλυκό, με μια έξτρα δόση βουτύρου στο τέλος, δεν μου έδωσε τη γεύση που αποζητούσα. Ήταν απ ' τις μπουγάτσες που δεν σου δίνουν χρόνο, την έκοψα δύσκολα και κρύωσε πολύ γρήγορα, χάνοντας τις ιδιότητές της και κάνοντας με να ανυπομονώ για μια επίσκεψη στην συμπρωτεύουσα.
Το Σάββατο αυτό ξύπνησα με μια ακατανίκητη επιθυμία το πρωινό μου να περιλαμβάνει ένα και μόνο πράγμα: μπουγάτσα.
Ίσως να φταίει η Θεσσαλονίκη που ονειρεύομαι τελευταία, ίσως ο καπουτσίνο με έξτρα κανέλα που μνημόνευσα απο τα λυκειακά μου χρόνια. Πάντως ξεκίνησα αποφασισμένη και έβαλα πλώρη για ένα απο τα πιο παραδοσιακά μπουγατσάδικα της Αθήνας, τον Κρίνο.
Ο Κρίνος, στο κτίριο που κάποτε λειτούργησε το πρώτο φαρμακείο της Αθήνας, απο το 1923 γλυκαίνει τους επισκέπτες του με τους περίφημους λουκουμάδες του αλλά και την διάσημη μπουγάτσα του.
Σε ένα χώρο που ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, περιμένεις υπομονετικά στην ουρά με το δισκάκι σου, και όταν σερβιριστείς θα βρεθείς να τρως ανάμεσα σε μεσίληκες που χαζεύουν τον κόσμο, σε πιτσιρίκια που ανακαλύπτουν τη μαγεία του γλυκού, αλλά και ζευγαράκια που έκαναν μια ρομαντική στάση.
Μέσα στη βουή του κόσμου έφαγα λοιπόν την πολυαναμενόμενη μπουγάτσα. Η μπουγάτσα του Κρίνου προσγειώθηκε στον δίσκο μου ολόκληρη, και όχι όπως επιτάσσει η παράδοση κομμένη σε μπουκιές, με φύλλο κρούστας και σφιχτή κρέμα που ξεχείλιζε. Αλλά, παρ' οτι ικανοποίησε την επιθυμία μου για κάτι γλυκό, με μια έξτρα δόση βουτύρου στο τέλος, δεν μου έδωσε τη γεύση που αποζητούσα. Ήταν απ ' τις μπουγάτσες που δεν σου δίνουν χρόνο, την έκοψα δύσκολα και κρύωσε πολύ γρήγορα, χάνοντας τις ιδιότητές της και κάνοντας με να ανυπομονώ για μια επίσκεψη στην συμπρωτεύουσα.
Συνεχίζοντας τον περίπατο μου στην Αιόλου, και με την επιθυμία της μπουγάτσας ζωντανή, αποφάσισα να ρισκάρω και να δοκιμάσω το εν λόγω γλυκό σε κάποιο μη παραδοσιακό στέκι, σε ένα μαγαζί που σίγουρα δεν είναι γνωστό για τη μπουγάτσα του. Και πόσο τυχερή ήμουν!
Σε λίγα λεπτά έπεσα πάνω στον Μελίαρτο, πολυσύχναστη καφετέρια παύλα φούρνο παύλα πολλά ακόμη.
Σερβιρισμένη σε κομματάκια, η μπουγάτσα του Μελίαρτου κατέφθασε με την ιδανική αναλογία κανέλας- άχνης πασπαλισμένα πάνω σε ένα εξαιρετικό φύλλο αέρος. Να σημειώσω οτι αφού έφαγα τη μισή ως είχε, απόλαυσα την υπόλοιπη με μπόλικη κρέμα σοκολάτας!
Έφυγα απο το μαγαζί χορτάτη και με ένα μεγάλο συμπέρασμα. Είναι νόστιμο να εμπιστεύεσαι το νέο κάποιες φορές!
ΥΓ. Και μια μεγάλη αλήθεια. Ούτε η Θεσσαλονίκη έφταιγε που ήθελα μπουγάτσα ούτε τα άστρα. Έφταιγε μόνο η επίσκεψή μου στην Cookoovaya λίγο καιρό πριν, που με αντάμειψε με την νοστιμότερη μπουγάτσα που έχω φάει ποτέ...Με αέρινο φύλλο αέρος και πραγματική βανίλια Μαγαδασκάρης, η γεύση της έμεινε μου αξέχαστη και επιβεβαίωσε το παραπάνω συμπέρασμά μου. Το καλό κρύβεται στο μεράκι, όχι στην παράδοση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου