Μερικές φορές η ευτυχία έρχεται σε κουτί.
Κάτι τέτοιο σκέφτηκα όταν ο Μ. χτύπησε την πόρτα μου και με μια σακούλα στο χέρι μου είπε "σου αρέσει πολύ αυτό αν θυμάμαι καλά".
Και εξηγούμαι: Είμαι μεγάλη φαν του λεμονιού. Θέλω λεμόνι στο κέικ, λεμόνι στο κρουασάν, λεμόνι στην κρέπα και λεμόνι στη μαρμελάδα. Οπότε, ναι, δέχομαι και με το παραπάνω μια απρόσμενη τάρτα λεμόνι για επισκέπτη,ειδικά αν έχει και την υπογραφή του Τερκενλή!
Και όταν πρόσεξα ότι τα κουτιά ήταν δύο, και άκουσα μια φωνή να μου εξηγεί πως " α, έφερα και μηλόπιτα", δεν έδωσα σημασία.
Βύθισα λοιπόν το κουτάλι μου στον κίτρινο παράδεισο και περίμενα να δω αγγελάκια.
Μπουκιά.
Αναμάσημα.
Μπουκιά.
Αγγελάκια πουθενά.
Για να μην τα πολυλογώ, η τάρτα του περίφημου ζαχαροπλαστείου μου χάρισε μια έντονη γεύση βούτυρου στην αρχή, και με άφησε να ψάχνω για τα αρώματα του λεμονιού. Πολύ ήπια, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον. Την κατέταξα στα ελαφριά γλυκά που σερβίρεις μαζί με το τσάι στις 5 και έστρεψα το βλέμμα στο δεύτερο κουτί.
Εντάξει λοιπόν, μηλόπιτα.
Χωρίς πολλές προσδοκίες ξαναβύθισα το κουτάλι και δοκίμασα.
Και χαμογέλασα.
Για να μην τα πολυλογώ, η μηλόπιτα κέρδισε απροσδόκητα, και δεν χρειάστηκε καν λίγο παγωτό για συντροφιά. Χαρούμενη και έχοντας ξυπνήσει για τα καλά, έτρεξα στην κουζίνα για λίγο καφέ φίλτρου, "black as midnight on a moonless night", και ονειρεύτηκα ένα τέλειο πρωινό στο Double R.
https://www.youtube.com/watch?v=12QQV3lyYj0
(Μεταξύ μας, ένας ακόμη λόγος που λατρεύω τον Τερκενλή είναι οι συσκευασίες του. Θυμίζουν Tiffany's και με κινηματογραφικούς συνειρμούς φτάνω να νιώθω σαν την Audrey Hepburn που καταβροχθίζει το κρουασάν της με στυλ.)
Κάτι τέτοιο σκέφτηκα όταν ο Μ. χτύπησε την πόρτα μου και με μια σακούλα στο χέρι μου είπε "σου αρέσει πολύ αυτό αν θυμάμαι καλά".
Και εξηγούμαι: Είμαι μεγάλη φαν του λεμονιού. Θέλω λεμόνι στο κέικ, λεμόνι στο κρουασάν, λεμόνι στην κρέπα και λεμόνι στη μαρμελάδα. Οπότε, ναι, δέχομαι και με το παραπάνω μια απρόσμενη τάρτα λεμόνι για επισκέπτη,ειδικά αν έχει και την υπογραφή του Τερκενλή!
Και όταν πρόσεξα ότι τα κουτιά ήταν δύο, και άκουσα μια φωνή να μου εξηγεί πως " α, έφερα και μηλόπιτα", δεν έδωσα σημασία.
Βύθισα λοιπόν το κουτάλι μου στον κίτρινο παράδεισο και περίμενα να δω αγγελάκια.
Μπουκιά.
Αναμάσημα.
Μπουκιά.
Αγγελάκια πουθενά.
Για να μην τα πολυλογώ, η τάρτα του περίφημου ζαχαροπλαστείου μου χάρισε μια έντονη γεύση βούτυρου στην αρχή, και με άφησε να ψάχνω για τα αρώματα του λεμονιού. Πολύ ήπια, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον. Την κατέταξα στα ελαφριά γλυκά που σερβίρεις μαζί με το τσάι στις 5 και έστρεψα το βλέμμα στο δεύτερο κουτί.
Εντάξει λοιπόν, μηλόπιτα.
Και χαμογέλασα.
Για να μην τα πολυλογώ, η μηλόπιτα κέρδισε απροσδόκητα, και δεν χρειάστηκε καν λίγο παγωτό για συντροφιά. Χαρούμενη και έχοντας ξυπνήσει για τα καλά, έτρεξα στην κουζίνα για λίγο καφέ φίλτρου, "black as midnight on a moonless night", και ονειρεύτηκα ένα τέλειο πρωινό στο Double R.
https://www.youtube.com/watch?v=12QQV3lyYj0
(Μεταξύ μας, ένας ακόμη λόγος που λατρεύω τον Τερκενλή είναι οι συσκευασίες του. Θυμίζουν Tiffany's και με κινηματογραφικούς συνειρμούς φτάνω να νιώθω σαν την Audrey Hepburn που καταβροχθίζει το κρουασάν της με στυλ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου